“YAŞAMAK” dediğin buymuş meğer…
ÖZLEMEKMİŞ... hiç gidilmeyecek yerleri hiç gelmeyecek sevgiliyi özlemekmiş…Çocukluğundaki bayramları, artık gidemediğin köyünü ama en çok da anne kokusunu özlemekmiş..
TAKDİR beklemekmiş bazen...birilerinden azar işitmek.. ”Başardım” dediğinde sevinmek başaramadığında kadere atıp tutmakmış…
Alıp başını kaçıp gitmek istemekmiş bazen hayat..
Hesapsız kitapsız harcamakmış zamanı....bir gün zamanın durmasını istemek başka bir gün zamanla yarışmakmış..
Söz vermekmiş…bazen de verdiğin sözü tutamamakmış…
“YAŞAMAK” dediğin buymuş meğer…
BEKLEMEKMİŞ en çok… Hiç açılmayacak kapıları , iyileşmeyi , sevgiliyi , tatile gitmeyi , emekli olmayı ama en çok da bir gün mutlu olmayı beklemekmiş..
Kendini kandırmakmış çoğu zaman…Kandıramadığında acı çekmekmiş..
BÜYÜK konuşmakmış…Büyük konuşmalardan sonra büyük susmakmış…
PİŞMAN olmakmış…Okumadığın için, okuyup da yanlış iş seçtiğin için, söz dinlemediğin ..evlendiğin ve evlenmediğin için…ayrıldığın ve ayrılmadığın için, haketmeyenlere verdiğin değer ve zaman için…yanlış kararlar , kaçırdığın fırsatlar ama en çok da hayatı ıskaladığın için pişman olmakmış..
SUÇLULUK duymakmış…İyi bir anne ,baba ya da evlat olamadığın için...ailene, çocuklarına, sevdiklerine ve kendine yeterince zaman ayırmadığın için… onları kırdığın ve aldattığın için…hiçbir işte çok iyi olamadığın için…dedikodu yaptığın , sana güvenenlere sırt çevirdiğin …sandığın kadar güçlü ve cesur olmadığın için suçluluk duymakmış..
KİN duymakmış bazen hayat !...Sana haksızlık yapanlara, değer vermeyenlere , istediğini yapmayanlara ..eşine, işine, patronuna, arkadaşına ,akrabana kin duymakmış.. .
KISKANMAKMIŞ…kardeşini , sevgilini, terfi eden arkadaşını, senin gidemediğin yerlere gideni..başaramadığını başaranı kıskanmakmış bazen hayat !
AĞLAMAKMIŞ…En sevdiklerini uğurlarken ağlamakmış.. Giden sevgilinin ardından, söylenen sözün ağırlığından ağlamakmış…Evlenirken, boşanırken ,terkedilirken , dosttan darbe yediğinde, sevdiklerin sırt çevirdiğinde ağlamakmış.. .Çocuğunun doğumunda, mezuniyet töreninde, düğününde ,tezkeresinde ağlamakmış..
“YAŞAMAK” dediğin buymuş meğer…
KORKMAKMIŞ...Yalnızlıktan, parasızlıktan, hastalıktan, işsizlikten, savaştan ,düzenden, değer görmemekten, takdir edilmemekten, aldatılmaktan ve ölümden korkmakmış..
KENDİNE ACIMAKMIŞ…Herşeyin üst üste geldiği zamanlarda , yaşadıklarını ve yapılanları haketmediğini düşünmekmiş…
Yalnız kalmakmış…Hiç evlenmemekmiş.. Evlenip yine de yalnız kalmakmış.. boş evde duvarlara bakmak kapı ve telefon zili beklemekmiş..
Kalabalığa karışmakmış bazen hayat…Hiç yalnız kalamamaktan şikayet etmek, yalnız kaldığında da konuşacak insan aramakmış..
AFFETMEKMİŞ bazen hayat !...Tüm öfkeni , kinini bırakıp yaşananları unutmakmış…
UNUTMAKMIŞ… ve unuttum sandıklarını tekrar tekrar hatırlamakmış bazen…
YAŞAMAK dediğin buymuş meğer..
GÜLMEKMİŞ…bir deniz kenarında.. sinemada.. ama en çok da sevdiklerinin yanında dolu dolu kahkaha atmakmış..
Ektiğini biçmekmiş çoğu zaman…ihtiyacı olana yardım etmek.. Kötü gününde yanında olana minnet duymakmış…
GURUR duymakmış…Bitirdiğin okulla, başardığın işle, kazandığın parayla, namusunla gurur duymakmış.. Annenle, babanla, çocuklarınla ,kendine verdiğin emekle duyduğun gururmuş hayat !..
Bazen de Kibir ile gururu karıştırmakmış !..
ŞAŞIRMAKMIŞ… Sürprizlere...seçim sonuçlarına…beklenmedik misafirlere, mesajlara şaşırmakmış..
ÖĞRENMEKMİŞ.…Tüm yaşanmışlıklardan sonra elinde kalan tek bir öğretiyi en büyük kazanç hanene yazmakmış..
“YAŞAMAK” dediğin buymuş meğer…
“Boş ver “ demekmiş bazen herşeye… Yakalayabildiğin küçücük AN’larda mutlu olmakmış..
Alınterinle aldığın evin, araban, hediyen…yapılması gereken işler, ödenmesi gereken faturalar, gidilmesi gereken tatillermiş…
“Haklısın “…”Seni seviyorum”…”Özür dilerim”…”Sana ihtiyacım var”…”teşekkür ederim” cümlesini daha çok kurabilmekmiş…
Sevdiğine sarılıp uzanmakmış meğer hayat !.…Taze çekilmiş kahve kokusu…susadığında bir bardak su…üşüdüğünde sıcak bir yatakmış..
Yağmurdan sonra toprak kokusuymuş !..bahçende açan bir çiçek.. balkonda gerinen bir kedi ..ocakta pişen yemek..
Bir dostun telefondaki sesiymiş hayat !..bir romanın altını çizdiğin iki cümlesi…indirimde aldığın bir çift ayakkabı.. uzaktan kulağına çalınan bir şarkı…
Denizden geçen vapur…sabah şakıyan kuşlarmış…
Yaşamak dediğin ŞÜKRETMEKMİŞ… Aldığın nefes için, kendin ve sevdiklerinin sağlığı için..yaşadığın için şükretmekmiş…
Cennette sandığın meleklerle yeryüzünde karşılaşmakmış bazen HAYAT !..
YAŞAMAK dediğin en çok da SEVMEK ve UMUT etmekmiş..
