Prof. Dr. Ali Osman Özcan
Acımasızlığın sonu yoktur. İnsanlık tarihi boyunca pek çok gaddarlık örneklerine rastlanabilir. Son zamanlarda yazılı ve görsel medyada gaddarlıklar hak iddiası olarak sunulabilmektedir.
Zalimler kendilerini mazlum olarak sunmakta; hainler, çok içtenmiş gibi davranarak, ikiyüzlülük örneklerini yüceltmektedirler. Gaddar çekirgeler vatandaşlarımızı katlederken, onları hor görme tutumuyla aşağılamaktan çekinmezler. Bu çekirgeler, yaptıkları vahşeti, gaddarlığı mazur gösterme ustaları tarafından yetiştirilmişlerdir.
Onlar öldürdüklerini insandan aşağı yaratıklar olarak görmeye alıştırılmışlardır.
Gaddarlık yapmaktan çekinmeyen bu çekirgelerin davranışında kendini mazur gösterme çekirdeği gizlidir. Yaptıkları hainlik, şiddet ve zalimliğin temelinde sadece kendi davasına inananları insan görme eğilimi söz konusudur. Vatandaşları öldürürken nihai çözüme ulaştıklarına inanmakta olan bu kişiler, yasalar karşısında ne yapacaklarını şaşırarak yine gaddarlıklarını haklı çıkarıcı mazeretler uydurabilmektedirler. Onların dünya görüşü, vatandaşları insanlık dışı yaratıklar olarak görme biçiminde şekillenmektedir.
Yaptıklarının felaket olduğunu düşünmeden her türlü öldürücü eylemi mubah görebilmektedirler. Gaddar çekirgelerin yoldaşları, birbirlerini ikna ederek, nice yuvaları gözyaşlarına boğarlar. Bu çekirgeler, aynı zamanda uyumsuz çekirgelerin tipik örnekleridir. Uyumsuzluklarını gaddarlıklarıyla göstermekte, kendilerine uymayanları gaddarlıklarıyla hizaya getirdiklerine inanmaktadırlar.
Yasalara karşı çıkarak kendi gaddarlık yasalarını yasa diye dayatmaktadırlar. Siyasi alandaki yönlendiricileri bu gaddar canileri masum olarak sunmayı da marifet zannedebilmektedirler. Kendi davalarının dışındakilerin öldürülmeleri gerektiğine inandırılmışlardır. Onların tek yapacak işleri vardır. O da; vatandaşları öldürmektir. Görevlerini yapacak iş olarak tanımlayıp, başkalarını öldürmeyi haklı gösterme ustası olarak karşımıza çıkarlar.
Kendilerini insancıl gösteren bu çekirgeler, insanlık dışı davranışları da severek yapabilirler. Yaptıkları gaddarlıkları tek başına karar alarak yapmazlar. Gaddarlıklara karar verenlerin emirlerini yerine getiren birer robotturlar. Gaddar çekirgeler, kötülük kazanını kaynatmak için hem odun toplayıcı hem ateş yakıcı hem de öldürücü eylemleri aynı anda yapan kişilerdir. Bu çekirgeler, öfkelerini saldırganlık kurallarına dönüştürerek ortalığı kan gölüne çevirmekten de endişe duymazlar. Grup hâlinde hareket ettikleri için gaddarlık sorumluluğunu üstlenmekten de kurtulurlar.
Örgütlü gaddar çekirgeler, bir tür cinayet merkezi şebekesi oluştururlar. Vatandaşları sırtından bıçaklama ustasıdırlar. Vatandaşların uyumlu davranışlarını güçsüzlük kabul ederek, bu güçsüzlükten yararlanmaya çalışırlar. Yaptıkları alçaklıkları yücelikmiş gibi yorumlayarak bir tür cinayet kültürü oluşturup, bu kültürün ahlak değerlerine göre hareket ederler. Kendi koydukları ahlak değerlerine bedel ödemedikleri için gaddarlıklarına sınır da koymazlar.
Siyasi olarak örgütlenen bu gaddar çekirgeler, her yerde nefret suçları işledikleri hâlde başkalarını yani öldürdüklerini suçlu gösterebilirler. Gaddarlık ön yargıları ile yer altı dünyasında oluşturdukları kültürü alçakça saldırılarla ortaya koyarlar. Kendilerini uyumlu, haklı göstermeye çalışırken uyumsuzluklarını, yaptıkları haksızlıkları ve istismarları gizlemeyi becerirler. Gaddar çekirgelerin ön yargıları kendileri dışındakileri düşman görmektir. Gaddarlıkları bağnazlık (fanatiklik-yobazlık) derecesine varan bu çekirgeleri doğru yola getirmek de pek mümkün değildir. Onların gözünde vatandaşlar, öldürülmesi gereken birer kara koyundur. Ne düşüncelerini ne de düşünce konularını değiştirmek isterler. Kurumsallaştırdıkları önyargı dünyasında zavallı olduklarını bilmekten bile acizdirler.
