Pazarda, odun kırarak geçimini sağlayan genç ve güçlü insanlar arasında uzun sakalları, yüzündeki derin çizgileri ve titreyen elleriyle yaşlı bir adam dikkat çekiyor. Eşini 13 sene önce kaybedince 3 oğlundan birinin yanında kalmaya başlayan 75 yaşındaki İsmail Dayan, çelik gibi parmaklarıyla kavradığı baltayı kütüklere ardı ardına vuruyor. Odunların kırılma noktalarını çok iyi bildiği için ilerlemiş yaşına rağmen bu işi zorlanmadan yapabilen yaşlı adam, acıktığını hissettiğinde ise evden getirdiği tereyağlı ekmekle karnını doyuruyor.

35 yıldır odun kırarak geçimini sağlayan İsmail Dayan, kırdığı 3 ton odun karşılığında günde 45 lira kazanıyor. Baltayı tutmaktan elleri nasır tutan yaşlı adam, aldığı para için 'bereket versin' diyerek şükrediyor.

Devletin yaşlılara verdiği ihtiyarlık maaşına başvurmayan Dayan, yaptığı işi şöyle anlatıyor: Sabah saat 7,5 -8 arası işbaşı yapıyorum. Börek alıyorum, çayı demliyorum, kahvaltımı yapıp işe başlıyorum. Günde 2,5 - 3 ton kırıyorum. Odunları yukarı atmak işi geciktiriyor. Yaptığım işi azaltıyor. Alçakta olursa 3 ton kırıyorum. Bu işe alışmışım. Bugün başlasam zor gelir. Ama eskiden beri bu işi yaptığım için bana zor gelmiyor.

Memlekette iş yok. diyenlere tepki gösteren yaşlı adam, iş beğenmeyip kahvehane köşelerinde oturan gençlere, şu sözlerle seslendi: Ben hayatımda kahveye çıkıp oturmadım. Bir arkadaşla çay içmek için kısa süreli gittiğim olmuştur. Yalnız iş yok diye kahvede oturmam. Şu memlekette iş aradıktan sonra, herkes karnını doyuracak iş bulur.