Türkiye gibi gündemin su gibi akıp gitti bir ülkede, çoğu haber daha gün bitmeden ya anlamını yitiriyor, ya da habere konu olanlar çoktan gündemin öznesi olmaktan düşüyor.
Durgun bir hayatın hüküm sürdüğü Japonya'dan Türkiye'ye gelenlerin Türkçe bilmemesine çoğu zaman özenle bakabiliriz. Çünkü ülkelerinde bir ömür boyu yaşayabilecekleri macerayı Türkiye'de bir haftada yaşamaları içten bile değil. Sıradan bir ülkenin liderini, bakanlarını, sorumlu genel müdürlerini koltuğundan edecek skandallar her gün neredeyse bir düzine yaşanıyor da, dönüp bakmıyor, ilgilenmiyoruz. Her gün yollar trafik kazalarıyla kan gölüne dönüyor, neden diye sorgulamıyoruz.. Maden çıkarmak için talan edilen ormanlık alanları görmüyoruz, duymuyoruz dikkat etmiyoruz. Bize sıcak gündem, son dakika haber, en son haber, sosyal medya bununla yıkılıyor diye yedirilen haberleri sorgulama zahmetine katlanmıyoruz. Gerçekten haber mi okuyoruz? Yoksa gerçek haberlerin üstü mü örtülüyor.
Dünyanın hiç bir ülkesinde sokaklarda egzoz magandaları cirit atamaz, medeni ülkelerde gündüz çöp toplayan araçlar göremezsiniz, seyyar satıcıların hüküm sürdüğü ülkelerde, iktidar oteritesi kamuya ucuzluk diye dayatalır seyyar satıcıların işgal ettiği pazarlar.
Gelişmiş ülkelerin kalkınma planları alternatifleriyle vardır ve bunlar kamuoyunda sürekli tartışılır, bilinir. Türkiye'de sabah evinden işine giden bir insan, akşam dönüşünde evinin önünde devasa bir kanalazisyon çukuruyla karşılaşabilir. 15 milyonluk şehrin 3. hava alanı için oluşturulması gereken yer, şehir 5 milyon nüfusa ulaşınca belirlenir. Televizyon ekranları anlık hayatı dayatırken, tükettigimiz koca bir gün içinde üzerimize boşaltılan haber yığınında kendimizi bulmakta zorlanırız. Okuduğumuz her haber gerçekten haber mi? Şimdi sorgulama zamanı
