İLYA BEYO

Yıllardır görmediğiniz bir ismi birdenbire  Facebook mesajlarında görğyorsunuz ve maalesef  görebileceğiniz son haber  olduğunu anlıyorsunuz. Evet Okul sıralarından birlikte olduğunu bir sınıf arkadaşınızın ölüm haberi insanı gerilere neredeyse 50-55 sene öncesine götürüyor ve bir zamanlar yakın olduğunuz birini artık göremeyecek olmanın rahatsızlığı oturuyor yüreğinize.

Halbuki bu arkadaşı neredeyse 45 senedir görmedim. Ama asla unutmadım. Her nedense Facebook sayfası da yoktu galiba. Veya ben bulamamıştım.

İLYA BEYO Z’L

Sözünü ettiğim sınıf arkadaşım İLYA BEYO idi. Allah rahmet eylesin vefat etmiş ve oğlu babasının ölüm haberini veriyordu bu mesaj ile. Yoksa post mu demem gerekiyor Facebook lisanı ile.

Kısaca BEYO hakkındaki hatıralar çok canlı ama hep orta okul 7.veya 8. Sınıf sıralarından. Çok efendi sakin sessiz hani paşa gibi çocuk derler ya o cinsten.Kimseye sataşmayan kavgası pisliği asla olmayan bir insan. Babalarımız tanış idi. İkisi de Tahtakale esnafı Benim babam Fırça imal ederken Beyo’nun babası Sabuncu han caddesindeki hanlardan birinin girişinde bir Lokanta sahibi idi. Sevimli bir adamdı. Hesap alırken oldukça esnafça hesap görür herkese kendince uygun bir indirim yapar bereket versin der kasaya koyardı parayı.

Öyle uzuun boylu bir dostluk ve samimiyetimiz yoktu ama  karşılıklı bir sevgi ve dostluğumuz olduğunu biliyordum. Beyo aynı zamanda Beyoğlu Özel Musevi Lisesi İzci Ocağı izcisi idi. Ve Unutulmaz efsanevi Oymakbaşı abilerimiz olan CEKİ KOHEN, CEKİ KAZMİR ve  BETO KÜÇÜKÇAĞ dönemlerinde aynı oymak izcileri idi. Sanırım bir ara aynı İzci Obasında da bulunduk.

Beyo’dan söz ederken Beyoğlu Özel Musevi Lisesi İzci oymağının  efsanevi ÖLÜM KAMPI’NDAN  söz etmemek yanlış olur. Bizim oymağın adeta tapulu kamp adresi Tuzla içmelerden gidilen ve bir zamanların MANKAFA ADASI diye bilinen şimdilerde tersane oldu sanırım ve sular çekildiğinde  karaya baplanan bir kıstak ile gidilebilen ancak sabah su yükseldiğinde adada mahsur kaldığınız hani tabiri uygun olursa Dünya sonu bir yerdi. Ama İzci korkmaz, İzci Üşümez İzci daima hazır ve her şart’a dayanıklı olmalıydı. Komando muyduk nedir. Yaş daha 13-15 arası.

Adada akarsu ve çeşme yoktu ,orada ikamet eden kimse de yoktu aslında. Yağmur sularının biriktiği bir kuyu vardı ve su ihtiyacını  kurbağa larvalarını izci fuları ile süzerek giderebiliyorduk.

Zar zor kurabildiğimiz MAHRUTİ izci çadırına 15-18 izci sığışabildik. Yemeğimiz obabaşlarımızdan birinin çaydanlıkta pişirdiği makarna idi. Pek olmamıştı ama yiyecek başka bir şey yoktu. Yağmur yağıyor ve bir taraftan da kar havası vardır. İzciler üşümezdi ama donardı. Sabah Obabaşları Tuzlaya gidip herkesin ihtiyacı olan şeyleri almaya ve ailelerimize telefon etmeye karar verildi.

Herkes  listeler hazırlayıp Oymak başına verdi ve kimi abime ablama haber ver telefon et bizi gelip alsınlar diyor kimi yara bandı vs istiyordu. En renkli talep ise daha birkaç yıl önce kaybettiğimiz ve Beyo’nun sıra arkadaşı ve dostu olan Rahtmetli İzak Elnekave’den geldi. Elinde 10 lira bir para uzatıp Oymakbaşımız Beto Küçükçağ’a abi bana da iki tane Amerikan çiklet alır mısın dedi. O gün bugün İzak dostumuzun adı Amerikan Çiklet kaldı.

Beyo ile İzak aralarında izcilikte bir zamanlar oldukça yaygın ve bir o kadar da tehlikeli olan BIÇAK atma ve toprağa saplama oyununu oynuyorlardı. Herkesin canı burnundaydı. Oymakbaşı beyler bırakın bu oyunu demesine rağmen kimsenin bıraktığı yoktu. Oyun şöyle iki oyuncu karşılıklı toprak zeminde ayakta durur ve oyunculardan biri diğerinin ayak dibine bıçağı atıp toprağa saplardı. Bıçak atılan izci ise bıçağın atıldığı yere kadar ayağını uzatır ve gittikçe genişleyen açıda ayakta durmaya çalışırdı. Tabii bıçağın birinin ayağına gelmesi tehlikesi de cabası idi.

Hoş hepimizin ayaklarında ROOSVELT tipi askeri botlar vardı. Tahtakale Uzun Çarşı Tamburacı han kapısının ağzında eski ayakkabı satan kunduracıdan alınmış botlar. O zamanlar second hand veya Amerikanca ifadeler ile USED falan demezdik kısaca eski kullanılmış derdik. Annem ‘Ne işiniz var bu eskiler ile bitlimidir nedir kim kullandı ne biliyorsun’ derdi ama kim dinlerdi ki postal Roosvelt ise  akan sular dururdu. Benim postallar  bordo renkteydi çok havalı tabii.

İşte o Bıçak atma oyununda birden bir çığlık duyduk İzak dostumuzun attığı bıçak Beyo’ nun postalını delmiş ve ayağna saplanmıştı. Beyo bir şey yok diyordu ama bıçak ayağındaydı. Tabii anında  hastaneye kaldırıldı ve bir hafta arkadaşımız ayağı sarılı halde gezdi. Bu sebeple dostlukları bozulmadı arkadaşlıkları daha da güçlendi. İkisinin de ruhu şad olsun. Yazık ki uzun yıllar birbirimizi göremedik ve sadece ölüm sebebi ile bu satırları yazabildim.  İnsan ürkmüyor değil. Teker teker gidiyor dostlar yoksa sıra bize mi geliyor.

Saygılar

RAFAEL SADİ

Avatar
Adınız
Yorum Gönder
Kalan Karakter:
Yorumunuz onaylanmak üzere yöneticiye iletilmiştir.×
Dikkat! Suç teşkil edecek, yasadışı, tehditkar, rahatsız edici, hakaret ve küfür içeren, aşağılayıcı, küçük düşürücü, kaba, müstehcen, ahlaka aykırı, kişilik haklarına zarar verici ya da benzeri niteliklerde içeriklerden doğan her türlü mali, hukuki, cezai, idari sorumluluk içeriği gönderen Üye/Üyeler’e aittir.