İnanmaktan hiç vazgeçmeyin.....

İnanmaktan hiç vazgeçmeyin.....


İstanbul'a kış geldi sonunda.. Havada keskin bir  ayaz. Bir yanda Erkan Oğur söylüyor,  Zeynebim.. Yürekler hala yaz.


Bu gece hiç tanımadığım bir kadını kıskanıyorum... İsmi Zeynep... Ne çok sevilmiş ki uğruna yazılmış bu türkü.. Acaba hiç aklına gelir miydi?..Hiç tanımadığım bir sevginin hikayesi ancak bu kadar sızlatabilir ciğerimi..

Gözlerimi kapatıyorum..Düşünüyorum Zeynep'te aşık mıydı ona?.. Neden Zeynep'i başkasına verdiler? Yıllar öncesinin acı bir hikayesini hayal ediyorum. Ah Zeynep bilsen seni nasıl merak ediyorum...


Bu gece kıskançlığım bir yana, sakin ve huzurluyum aslında....Dinginliğim tamamen kaderime razı olmamdan kaynaklanıyor galiba... Çok istediğim maneviyata ulaştım bu gece..Sabaha, doğan güneşe inanıyorum mesela... Bir çift güzel sözünü esirgemeyene, yüzüme gülümseyerek bakana inanıyorum...Hoşgörülü ve vefalı olana inanıyorum, insanları incitmeyene inanıyorum, Bu kara bulutların dağılacağına yürekten inanıyorum..Zemherinin ardında bizi bir bahar bekliyor..

Dünya zaten Erkan  Oğur türkülerine döndü... Farkında değiliz ama yeryüzüne ağır gelir bu...Öyle çok genç can verdi ki, aldığımız nefesten utanır olduk..Elimizden tek gelen teselli. Oysa ben ki,  acı çekeni arayıp konuşamam bile.. Bilirim ne desem acısının yanında eksik kalacak diye..

Bu kadar olumsuzluğun içinde hala temiz birileri var ki, bu dünya o insanların güzel hatırına dönüyor. Ben buna yürekten inanıyorum.. Bakın bu kadar emin konuştuğum çok az şey var..

Siz de inanın.. Bu kara günleri aşacağız.. Umut etmekten hiç vazgeçmeyin.. Bizim başka lüksümüz yok..


.Evet, Kış büyük acılarla başladı.. Peki Şimdi kıştan daha çok mu korkmalı yoksa artık korkacak bir şey kalmadı mı?